Μαζί θα σταθούμε....

Δεν μπορείς, νομίζω, να σχολιάσεις τη γενναιότητα, την απελπισία, το πάθος, το κουράγιο, τη λύπη, τον πόνο. Τι να πεις; Τι να γράψεις; Δεν προσθέτεις τίποτα στα συναισθήματα σχολιάζοντας από την ασφαλή θέση του παρατηρητή. Η Αμαλία, που είχε εντελώς διαφορετική πορεία από εκείνη του Ivan Noble, μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με τη δύναμη του ανθρώπου και την απανθρωπιά αυτού που συνηθίζουμε να λέμε "σύστημα" θέλοντας να ξορκίσουμε το γεγονός πως και αυτό από ανθρώπους αποτελείται. Σήμερα τα ελληνικά blogs γράφουν για έναν άνθρωπο - για την Αμαλία.

Δεν είναι κάποιο αφηρημένο καθήκον αλληλεγγύης που φέρνει ένα κλαδικό ή, αν θέλετε, επαγγελματικό blog σαν αυτό εδώ δίπλα στους χιλιάδες bloggers που από τα μεσάνυχτα γράφουν για την Αμαλία, είναι κάτι πιο απλό και ταυτόχρονα πιο δύσκολο - η βαθιά γνώση πως μαζί μπορούμε κάτι καλύτερο να κάνουμε από αυτό που οι προηγούμενες γενιές μας παρέδωσαν. Αυτό που έλεγαν οι νέοι Σπαρτιάτες απευθυνόμενοι στους πρεσβύτερους, "εμείς θα γίνουμε καλύτεροί σας", αλλά και αυτό που χιλιοτραγουδήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο πάνω στην έμπνευση των Pink Floyd "μαζί στεκόμαστε / χώρια πέφτουμε". Το επόμενο post που ακολουθεί, λοιπόν, είναι για την Αμαλία και συγγνώμη για αυτή τη μεγάλη εισαγωγή...